--->.terug
So hé weer in de kliniek. Leert ‘ie het dan nooit?
Wat is dat toch met die gast? Noemt zich Self Indulgent Asshole, is een kroegeigenaar, maakt onbegrijpelijke radio op een onmogelijk tijdstip, roept weleens het een en ander op de sociale media wat dan enigszins op een gedicht lijkt... krast wat int papier. Sommigen zeggen dat ie ooit heel belangrijk was in een internationaal bedrijf. Dat 'ie de wereld overvloog en allerlei onmogelijke dingen voor elkaar kreeg. En dat 'ie drieëndertig jaar geleden z'n eerste solo al had in Rotterdam zag ik laatst ook voorbijkomen op facebook.
Was ‘ie nou moslim geworden ook? Las een paar jaar geleden dat 'ie weleens dronken z'n roes uit mocht slapen op de bank van een imam. Nee, dan doe je wel echt je best om een schande te zijn. En nu dus weer in de kliniek. Voor drie maanden? So hé.
Vond ergens int archief nog een verhaal van hem, geschreven toen tie duidelijk onder invloed was. Zal volgens mij zo'n tien jaar geleden zijn geweest dat 'ie dit schreef.
Ik zou niet weten welke profeet ik zou willen tekenen en al helemaal niet waarom.
Wel kijk ik graag naar de youtube film waarin een peuter in Syrië op wonderbaarlijke wijze onder het puin gered wordt.
Het mooiste kunstwerk wat ik deze eeuw zag.
Na een bombardement zoeken mannen wild schreeuwend naar slachtoffers onder het puin. Diep gravend vinden ze de peuter. Ik kijk naar de handen van Michelangelo.
Volledig bedolven onder wit gruis blijkt de peuter in leven te zijn. Adidas trainingsjacks graven de kleine uit, omstanders roepen de naam van hun god.
Ik kijk naar een leven bedolven onder gruis, geweld, overtuiging.
En naar vertwijfelde handen, die vol overtuiging maar tegen beter weten in door blijven graven. En deze keer lukt het, is het waar; de peuter leeft.
De mannen blijven graven, morgen weer. Omdat ze weten dat het deze keer misschien weer lukt, omdat ze weten dat het waard is om door te graven; ook al mislukt het vaker dan dat het lukt. De dood wordt vaak gevonden onder het puin, een enkele keer het leven.
Vrijblijvend denk ik aan mijn atelier.
Aan al die schilderijen die ik maakte, tekeningen, projecten, gedichten.
Aan al die moeite, gummen, blaren.
Al dat verdriet.
Door de jaren heen links en rechts ingehaald. Door designers, die schermde met slimme concepten. Stond ik daar met mijn verlangen om alleen groene boeken te lezen.
Schilders die beter tussen de lijntjes bleven. Beeldhouwers die de taal van het beeld begrepen. Als profeten van het zuivere geluk werden kunstenaars curatoren die behendig katholiek vergezichten schapen. Internationaal verweven hoop, politiek correct.
Ik dacht in gruis, puin, sediment, zeiknat porselein, lood en planken en vond dat iedereen het maar moest begrijpen.
Soms zei ik wat slims. In een schets. In een woord of twee. Nieuwe doden nieuwe kansen. Fishtory, een enkeling die het begreep.
23 jaar geprobeerd, 23 jaar hoop.
Toen ik stopte dacht ik dat ik alleen nog maar kranten zou lezen en zo nu en dan nog een gedicht.
Nee. Nee. CNN ging uit, het wereldnieuws saai en ik werd verliefd. Op een serveerster. In Antwerpen. Zo.
Uren keek ik. Kijken is zo fijn. Bijna beter dan niks.
Hij schijnt het nu volledig anders aan te gaan pakken; z'n verslaving dan toch.
Z'n ongebreidelde nieuwsgierigheid heeft hem te ver de afgrond in geduwd.
Hij heeft z'n huis verkocht; ja, die te gekke plek waar ook weleens rare films te zien waren en hopeloos ingewikkelde muziek voor de happy few, waar dan de buurt ook nog beter van zou moeten worden en zo. Verkocht aan de gemeente. Die gaan er een eengezinswoning van maken. Schijnt een tekort aan te zijn. Wel goed voor de buurt. En dat café van hem heeft ie vervolgens weg gegeven. Hij schijnt een campertje te gaan kopen... een zwervend bestaan.
Als dat maar goed gaat.
Ik hoop wel dat 'ie nieuwsgierig blijft. Zag hem laatst op eerste pinksterdag in de Oude Kerk van Poortugaal een dienst bijwonen. Grappig om zo'n junkie tussen de gelovigen in de bijbelbelt te zien zitten. De volgende dag las ik facebook dit ontroerende bericht.
I’ll never ever
be a judge
I can’t
I won’t
I’m a addict
clean but still crazy
I’ll walk in ever joint
No restrictions at all
I’ll try everything
And
I’m enjoying every second
That’s my way every day
Another way to embrace assholism
en binnen in het oude kerkje
van Poortugaal
woon ik een dienst bij
ik hoopte vooraf dat het
stil was
in stilte bidden
met een paar fossielen
maar de kerk zat vol
en de predikant sprak
over EXTINCTION REBELLION
met welgemeende sympathie
that’s what I call:
Pure And Unadulterated Assholism
Non-conformistisch onconventioneel
Rentmeesterschap
Een openbaring tegen van alles wat mijn hokjesgeest
in vreselijke veroordelingen voortdurend aan diggelen slaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten